Herkes elfaz-ı küfür diyor da elfaz-ı küfür nereden çıkmıştır. Ben hadislerde bulamadım. Bir şeyin küfür olduğunu nereden çıkarıyoruz? Yani hangi hadiste veya rivayette geçiyor?

Dini ilimlerdeki bazı kelime ve kavramlar bir birlerinin yerinde bir diğerine göre daha fazla kullanılmış olabilir. Bir kavramı bire bir aynı lafızla bulamamak o kavramın taşıdığı mananın veya kastın olmadığı anlamına gelmez.  Alimler, hadisler de veya ayetlerde bir kavram geçmese bile kaste edilen manaya uygun bir kavram türetebilirler. Asıl mesele kavramın Kur'an'da ve hadislerde geçip geçmediği değil kastedilen mananın buralarda bulunup bulunmadığı meselesidir.

Kur’an-ı Kerimde elfaz-ı küfür kavramı yerine “kelimetü’l-küfr” (inkâr sözü) tabiri geçmektedir “Onlar, kötü bir şey söylemedik, diyerek Allah'a yemin ederler. Onlar o küfür kelimesini kesinlikle söylediler. İslâm'a girdikten sonra yine kâfirlik ettiler.” (et-Tevbe 9/74). Ayetten de anlaşıldığına göre bahsi geçen şahıslar “küfür kelimesini” kullanmışlar ve kullanımdan dolayı da küfre girmişlerdir.

Yine Kur’an’da "Allah, üçün üçüncüsüdür" diyenler elbette kâfir olmuşlardır.” (Maide/73), “Kıyametin de kopacağını sanmıyorum.” (Kehf/36) gibi insanın küfre girmesine sebep olacak sözlerden bahsedilerek müslümanların da buna dikkat etmesi gerektiği sonucunu çıkarmak mümkündür. 

Mesela bazı hadislerde elfaz-ı küfür denilmeden bazı lafızların insanı dinden çıkaracağını peygamberimiz ifade etmiştir. Buralarda elfaz-ı küfür diye sıfat kullanılmasa bile biz hadislerden bu sözün küfür içeren bir söz olduğunu anlarız. Peygamberimiz böyle bir sözü kullanmamamızı emrederek dikkatli olmamızı yoksa bu sözlerin bizi dinden çıkaracağını buyurmuşlardır. Ulema peygamberimizin herhangi bir tasnif yapmadan dönem dönem ikazlarda bulunduğu kelime ve kavramları bir araya getirerek “insanı küfre götüren sözler” diye bir başlık altında toplamışlardır.

Aşağıdaki iki hadis küfre götüren sözlere birer örnektir.

“Kişi din kardeşine kafir derse ikisinden birisi bu sıfatla ölür” (Buhari, Edeb,73),

“Kim, Allah'tan başkası adına yemin ederse, kâfir veya şirk koşmuş olur” (Buhari, Edeb) (Burada kişi bilmeden böyle bir söz söylerse yani yemin ederse, sözün kendisi küfür içerse de sahibini kafir yapmaz. Çünkü yemin eden şahsın kastı Allah’ı inkar etmek değildir.)

Bu iki hadiste de görüldüğü gibi bu tarz ifadeleri kullanan kişiler dinden çıkma tehlikesi ile karşı karşıyadırlar. Kişi bilmeden cehaletinden dolayı bu küfür içeren sözleri söylerse kafir olmaz. kendisine bu hsusu hatırlatıldığında  pişmanlık duyup yanlış yaptığını anlarsa hemen tevbe etmelidir. Fakat bunu öğrendikten sonra bu tarz sözleri söylerse Allah(c.c)muhafaza küfre girer.