Ümitsizliğe düşmek büyük günahlardan mıdır?

Ümitsizlik derken, sürekli ve genel bir ruh hâli kasd ediliyorsa, bunu bir ruh hastalığı olarak tanımlamak daha doğru olacaktır. Bu hastalığın İslam dünyasına nelere mal olduğunu Said Nursî hazretleri Hutbe-i Şamiye adlı eserinde şöyle açıklamıştır:  “Yeis (ümitsizlik) en dehşetli bir hastalıktır ki, Âlem-i İslâm'ın kalbine girmiş.

İşte o yeistir ki bizi öldürmüş gibi, garbda (batıda) bir-iki milyonluk küçük bir devlet, şarkta (doğuda) yirmi milyon Müslümanları kendine hizmetkâr ve vatanlarını müstemleke (sömürge) hükmüne getirmiş.    

Hem o yeistir ki, yüksek ahlâkımızı öldürmüş, menfaat-ı umumiyeyi (milletin menfaatini) bırakıp menfaat-ı şahsiyeye nazarımızı hasrettirmiş (düşüncemizi sınırlamış). Hem o yeistir ki, kuvve-i maneviyemizi kırmış. Az bir kuvvetle, imandan gelen kuvve-i maneviye ile şarktan garba kadar istilâ ettiği halde; o kuvve-i maneviye-i hârika, me'yusiyetle kırıldığı için, zalim ecnebiler dörtyüz seneden beri üçyüz milyon Müslümanı kendilerine esir etmiş.    

Hattâ bu yeis ile başkasının lâkaydlığını ve füturunu (gevşekliğini) kendi tenbelliğine özür zannedip "Neme lâzım" der, "Herkes benim gibi berbaddır" diye şehamet-i imaniyeyi (imandan gelen kahramanlığı) terkedip hizmet-i İslâmiyeyi yapmıyor.    

Madem bu derece bu hastalık bize bu zulmü etmiş, bizi öldürüyor; biz de o katilimizden kısasımızı alıp öldüreceğiz. “Allah’ın rahmetinden ümidinizi kesmeyin” (ayetinin)   kılıncı ile o yeisin başını parçalayacağız. “Bir şeyin tamamı elde ediilmezse tamamı da terk edilmez” hadîsinin hakikatıyla belini kıracağız inşâallah.    

Yeis; ümmetlerin, milletlerin "seretan" (kanser) denilen en dehşetli bir hastalığıdır. Ve kemalâta (yükselmeye) mani ve “Kulumun güzel düşünceleri (sebebi) ile ona (güzel) muamele ederim” (kudsî hadisinin) hakikatına muhaliftir (zıttır). Korkak, aşağı ve âcizlerin şe'nidir (işidir), bahaneleridir. Şehamet-i İslâmiyenin şe'ni (işi) değildir.” (Hutbe-i Şamiye)     Allah’ın rahmetinden ümitsizliğe düşmek ise kelâm alimlerine göre küfürdür. Kur’an’da şöyle buyrulur: “…Allah'ın rahmetinden ümidinizi kesmeyin. Çünkü kafir kavimden başkası Allah'ın rahmetinden ümidini kesmez.” (Yusuf, 87)