Bela insanın diline bağlıdır. Bir kimse bir şeyi "yapmam" dedi mi, şeytan her işini bırakıp onu yaptırana kadar uğraşır hakikatini nasıl anlamalıyız?

İnsanın diline sahip olması hakkında bir çok hadis-i şerifler vardır. Mesela: “Ademoğlu sabaha erdimi, bütün azaları, dile temenna edip: “ Bizim hakkımızda Allah’tan kork. Zira biz sana tabiyiz. Sen istikamette olursan biz de istikamette oluruz, sen sapıtırsan biz de sapıtırız” derler. “ (K.Sitte, C:16,H:5908)

Süfyan İbnu Abdullah (ra) anlatıyor: “ Ey Allah’ın resülü dedim, uyacağım bir amel tavsiye et bana” şu cevabı verdi: “ Rabbim Allah’tır de, sonra doğru ol”

“Ey Allah’ın resülü dedim tekrar. Benim hakkımda en çok korktuğunuz şey nedir? Eliyle dilini tutup sonra: “İşte şu” buyurdu.( K.Sitte, H:5909)

İnsanın her sözü kaydedilip yazıldığı ve kıyamet günü her sözünden hesap vereceği için insan hayır konuşmaya gayret etmelidir. İnsan konuşmak isteyince önce düşünmeli, sözleri zarar getirmeyecekse konuşmalıdır. Yani insanı harama, mekruha, fitneye, fesada götürmemelidir.  Yoksa yerinde, hayırda, hak ve hakikat için konuşmakta bir sakınca yoktur. Dikkat edilmesi gereken şey: Allah’tan gaflet edecek şekilde bilerek veya bilmeyerek yapılacak olan işi kendi nefsimize vermek, bizzat kendimizin yapacağını gösterir ifadeler kullanmak, Allah’ın yardımını, lütfunu unutmayı sonuç verecek kelimeler kullanmamaktır.

İnsanda dil, kalbin tercümanlığını yapar. Kalbin elçisi hükmündedir. Onun için bazan konuşulan sözler kalbin durmundan haber verir. Allah ise her vakit kalbe nazar eder. Kalbinin bu kötü halinden dolayı belaya düşer.

Bununla birlikte insan her zaman kalbinden geçen şeyleri söylemeyebilir. Bazan söylediği sözün kendisi büyük olur. Büyük konuşur. Nefsini yüceltmiş olur. Fakat bundan habersizdir. Bu ise Allah katında hoş karşılanmaz. Bizim önemsiz gördüğümüz nice sözler var ki Allah katında hoş karşılanmaz. Bundan dolayı  insan belaya uğrar.

Ne söyleyeyim diye düşünmek, Niçin söyledim diye pişman olmaktan daha iyidir.