"Allah'ı inkâr etmek, kâinatı inkâr etmek kadar akıldan uzaktır. Umum değil, belki ekser insanlarda dahi vukuunu akıl kabul etmez. Kâfirler Allah'ı inkâr etmiyorlar, yalnız sıfâtında hata ediyorlar." (Şualar)

Bazı ateisler "Ben Allah'a inanmıyorum" diyor ve Allah'ı inkar ediyor, yukardaki cümleyi nasıl anlayabiliriz?

Ateistlerin Allahı kabul etmemesi ile yukarda bahse konu olan kafirlerin inkarı mahiyet itibariyle birbirinden ayrıdırlar. Çünkü hakiki manada küfür, salt akılla ispat edilmez, hakikat noktasında bir hüküm ifade etmez. Yani gözle gördüğümüz güneşi inkar etmek ne kadar akıldan uzaksa, aynen bunun gibi kainatın da hep Allah'ın varlığını işaret etmesini görmemek  ve onları inkar etmek te o kadar akıldan uzaktır.

Evet, kainatta ki herşey onun varlığına ve birliğine işaret eder. Ateistlerin de Allah'a inanmamasının ve inkar etmesinin geçerli hiçbir ilmi tarafı yoktur ve hakikatten uzaktır.

Hem "ben Allah'ı kabul etmiyorum" demek ayrıdır. "Allah yoktur " demek ayrıdır. İnkar edenlerin çoğu "ben kabul etmiyorum" derler. "Allah yoktur" diyenler ise "bana göre yoktur" diyorlar. Yoksa haşa Allah'ın yokluğunu ispat etmiyorlar.

Üstadın "Allah'ı inkâr etmiyorlar, yalnız sıfâtında hata ediyorlar." diye bahs ettiği hakikat ise şu olsa gerek; 

Kainata bakan insanın, kainatın varolması ve hakikati hakkında düşünürken hiçbir şey kendiliğinden olamayacağı fikrinden yola çıkarak; yaratma, dileme vb gibi fiilleri  esbaba, tabiata, herhangi bir ilk nedene verme ya da maddeden münezzeh, herşeye gücü yeten bir ilaha verme zorunlulugu vardır. Bu noktada yaratılışı anlarken bir şeye inanmak, dayanmak fikrinden hiç kimse kurtumaz.

İşte bu noktada onlar ilahlık vasfını tabiata, sebeblere, kanunlara, hakim güce dağıtarak vasıflarında hata ediyorlar. Bu hatada onları küfre sokuyor.