Sözlükte “kuvvet, sağ el” gibi anlamlara gelen yemin, dinî bir kavram olarak bir kimsenin Allah’ın ismini veya bir sıfatını zikrederek sözünü kuvvetlendirmesi demektir. Mesela “Vallahi (Allah’a yemin ederim ki) şu işi yapmam”, “Billahi (Allah’a yemin ederim ki) şu yere gitmeyeceğim” şeklindeki beyanlar böyledir.
Yemin etmek aslında mubah bir davranış olmakla birlikte, gereksiz yere yemin etmek ve onu alışkanlık hâline getirmek doğru değildir.
Yerine getirilmesi mümkün ve mubah olan bir şeyi, ileride yapacağına veya yapmayacağına yemin eden kişi, bu yeminini yerine getirmelidir.[1]
Kur’an-ı Kerim’de, verilen sözün yerine getirilmesi hakkında şöyle buyrulmaktadır:
“Yeminlerinizi koruyunuz (yerine getiriniz)”[2], “Allah adına yaptığınız ahitleri yerine getirin. Allah’ı kefil tutarak kuvvetlendirdikten sonra yeminlerinizi bozmayın. Şüphesiz ki Allah, yaptıklarınızı bilir.”[3]
Bu itibarla bir müslümanın yemin etmemesi, yemin etmişse bu, verdiği söze Allah’ı şahit tutmak demek olduğundan mutlaka yeminine bağlı kalması gerekir.
Herhangi bir sebepten ötürü yeminini bozan kimseye ise dört şeyden birisi terettüb eder.
1- Müslüman bir köle azat etmek.
2- Veya o mahalde halkın çoğunun yediğinden, on fakirin her birisine bir avuç mikdarı vermek.
3- Veya on fakiri giydirmek.
4- Bunlardan hiç birisine gücü yetmediği taktirde üç gün yemin keffareti için oruç tutmaktır.[4]
Ayrıca bakınız;
[1] İbn Âbidîn, Reddü’l-muhtâr, V, 470-471
[2] Mâide, 5/89
[3] Nahl, 16/91
[4] Fetvalarla Halil Gönenç
