Risalelerin bazı yerlerinde 'akıldan ziyade kalbe bakar. Delilden ziyade zevke nazırdır' gibi cümleleri izah eder misiniz?

İnsan yazılan bir eser veya yazıyı okurken, anlatılanları aklıyla muhakeme ederken kalbiyle de içerisindeki manevi ve zevki manaları his eder. Eserin anlatımına göre akıl ve kalbin aldıkları hisseler değişir. Bu arada kalp ile akıl birbirinden tamamen bağımsız değildir. Zira insan bir mana ve mealden aklı da kalbi de hisse alır. 

Örneğin; bu eser bir matematik veya fizik kitabı ise ordaki formüller, çıkarımlar, kıyaslar veya çözümler daha ziyade akıl melekesi ile anlaşılır, kavranır ve değerlendirilir.

Fakat bu yazılan bir tasavvuf veya hatırat kitabı gibi müellifin his ve duygularını ortaya döktüğü bir eser ise, daha ziyade kalbe hitap eder. Kişinin hisleri coşar, duygulanır ve zevkleri devreye girer.

Üstad hazretleinin Risale-i Nurda "akıldan ziyade kalbe bakar. Delilden ziyade zevke nazırdır" ifadeleri, yazılan o risalenin akıldan daha ziyade kalp ve hislere hitap ettiğini gösterir. Ama hiç akla bakmaz demek değildir.

Ayrıca Üstad hazretleri, okuyucuya en baştan bu risalenin daha ziyade kalbe hitap ettiğini ihtarla onu yönlendiriyor dikkatini buraya çekiyor.

Örneğin, Üstad hazretlerinin bu ifadesinin geçtiği on dördüncü lem'a'nın ikinci makamında; besmelenin rahmet noktasındaki parlak nurunu ve sırrını anlatacağını ifade etmiştir. Hatta bu risalenin alt başlıklarını "birinci sır" "ikinci sır" diye isimlendirmiştir ve kısa bir kelam olan "besmele" nin 6 ayrı sırrını uzunca anlatmıştır. İnce mana ve nurlarını izah ve şerh etmiştir.