Başta bu ayet-i kerimeden anlaşılıyor ki bir takım insanların ibadet ve takvaları dolayısıyla Cenab-ı Hakk'ın katında ayrı bir kıymetleri vardır. Ve bu ayetle sabittir. Bu kişilere bölgesel olarak değişmekle beraber şeyh, hoca veya seyda gibi isimler verilmektedir.  İşte bu insanların Kur'an ve sünnetten mülhemen insanları irşad için kurdukları sisteme de tarikat deniliyor. Bu çerçevede ilim öğrenmek, zikir çekmek, sohbet yapmak ve ibadet etmek gibi Allah'ın razı olacağı işler topluca yapılmaktadır.

İnsanlar nasıl ki asr-ı saadette Peygamber Efendimizin önderliğinde, ondan hemen sonra halifelerin gölgesinde toplanmışlar, daha sonraki zamanlarda da İmam-ı Nakşibendi, İmam-ı Şeyh Abdulkadir-i Geylani, İmam-ı Rabbani ve İmam-ı Şazili gibi alim ve evliyaların etrafında toplanıp dinlerini muhafaza etmişler. Bu yolda 1400 senedir, ümmetin hüsnü kabulüne mazhar olmuş olan binlerce evliya, şeyh ve tarikat imamları İslama, Kur'ana ve Peygamber Efendimizin hakkaniyetine hizmet etmişler. İnsanları dalaletten, günahlardan ve malayani işlerden muhafaza edip müslümanlara çok büyük hizmetler etmişler.Bu zamanla müsbet olarak bir usul ve alışkanlığa dönüşmüştür. Buna da takip edilen yol manasında "tarikat" denilmiştir.

Özellikle şu ayet-i kerime de birliğin, cemaat ve tarikatın ne kadar da elzem bir hakikat olduğunu bize gösteriyor.

"Hep birlikte Allah’ın ipine sımsıkı yapışın; bölünüp parçalanmayın. Allah’ın size olan nimetini hatırlayın. Hani siz birbirinize düşman idiniz de Allah gönüllerinizi birleştirdi ve O’nun nimeti sayesinde kardeş oldunuz."[3]