Put, toplumlarda doğaüstü güç ve etkisi olduğuna inanılan canlı veya cansız nesne; tapınacak varlık, sanem, fetiş gibi anlamlara gelmektedir. Bu canlı veya cansız objelere aşırı saygı duyup onlardan insanüstü bazı beklentiler içerisinde olmaya da putçuluk denmektedir.
Putperestliğin ortaya çıkışı, Hz. Nûh (a.s.) zamanı sonrasına kadar gitmektedir. Bu gelenek daha sonra Hûd, Âd ve Semûd kavimleri döneminde de sürmüştür. Putperestliğin bu kavimlerde var olduğu, Kur’ân-ı Kerîm’de şu ayetlerle gösterilmiştir:

Dediler ki: “Ey Hûd! Bize açık bir mûcize getirmedin; biz senin sözünle tanrılarımızı bırakacak değiliz; biz sana iman edecek de değiliz. ¹

Hani onlara peygamberler gelip (ikna etmek için) her yolu deneyerek, “Allah'tan başkasına kulluk etmeyin” demişlerdi. Ama onlar, “Rabbimiz (buna inanmamızı) isteseydi mutlaka (elçi olarak) melekler gönderirdi. Bu durumda biz, sizinle gönderilen şeyin gerçek olduğunu kabul etmiyoruz” dediler.²

Putperestlik inancının ortaya çıkışı ise şu şekilde olmuştur:
Hz. Nûh döneminde, toplumca saygı duyulan salih kişilerin kısa aralıklarla vefat edip bu dünyadan ayrılmalarına çok üzülen insanlar, onların aralarından ayrılmalarına alışamadılar. Bunun üzerine, olaya şahit olan bir heykeltıraş sevilen bu kişilerin heykellerini yapabileceğini ve böylece insanların özlemlerini bir nebze olsun azaltabileceklerini söyledi. Sevdiklerinin özlemlerini gidermek için yapılan bu objeler, zamanla herkesin kendi sevdiklerinin birer suretini yapıp onları saygı ve tazimle anmasına yol açtı. Zaman içerisinde bu kişilerin suretlerine/heykellerine duyulan saygı ve tazim, ibadet boyutuna kadar uzandı. Bu gelenek, tarihî süreçte bütün insanlık tarafından da kullanılabilir hâle gelmiştir. ³