Bir anne baba bir evladını diğerlerinden fazla sevebilir mi? Bu hangi durumlarda yanlış olmaz?Peygamberler arasında da bunu yaşayan olmuş mudur?

Anne baba olmak beraberinde bazı yükümlülükler getirmektedir. Bu yükümlülüklerin başında evladını Salih-Saliha olacak şekilde terbiye ederek yetiştirmek gelmektedir. Bu terbiye zamanında çocuklara karşı davranış metotları her yönüyle çok ehemmiyet arz etmektedir. Bu önemli olan davranış tarzlarından biri de adalet duygusuyla hareket etmektir. Bu adalet duygusunun zedelenmesi çocukların anne-babaya bakış açısını değiştirmekte anne-babanın da çocuklara bakış açısını değiştirmektedir. Bu da huzursuzluğa kapı açmaktadır. En kötüsü evlatların iki dünya saadetini kaybedecek pozisyona iteklemektedir. Çünkü çocuklarda adalet duygusuna olan güvenin sarsılması kıskançlık, haset gibi tehlikeli duyguların ortaya çıkmasına sebebiyet vermektedir. Bu duyguların ortaya çıkmasına sebep olmak ebeveyn için ciddi bir sorumluluktur.

Bu meseleye gayet güzel bir örnek olarak Numân İbn Beşîr Radıyallahu anh anlatıyor: ‘’Babam bana malının bir kısmını bağışlamıştı. Annem Amrâ Bint Ravâha (ra); “Rasûlullah (sav) buna şahitlik etmedikçe razı olmam” dedi. Babam Allah Rasûlü nün yanına geldi. Onun bana verilene şahitlik etmesini istiyordu. Rasûlullah (sav) Efendimiz ona; “Bunu bütün çocuklarına yaptın mı?’ diye sordu, babam “Hayır” cevabını verdi.    Allah Rasûlü (sav); “Allah tan korkun ve çocuklarınız arasında adaletli davranın!” buyurdu. Babam döndü ve verdiğini geri aldı.’’[1]

Hadis-i Şeriften de anladığımıza göre Peygamber (asm) çocuklar arasındaki adaletsizliği hoş karşılamamış ve çocuklar arasında kıskançlık haset gibi hadiselerin önlenmesi için ciddi önlemler almıştır. Tarihten bu mesele ilgili çok çarpıcı örnekler verebiliriz. Adem (as) çocukları habil ile kabil meselesi, Yusuf (as) ın kardeşleri ile imtihanları birer örnek olabilir.

Ancak bazı durumlar dâhilinde çocuklar için bir kısım öncelikler görünüyor olabilir. Anne-babaya bakmak, hastalık, gurbet, zorluklar, özel bir takım vazifeler gibi içinde bulunulan durum bazen bir çocuğun diğer çocuklara karşı öncelenmesi gibi gözükebilir. Ancak bu istisnalar adaletsizliğe sebep olmamalıdır. Zaten bu durum diğer çocuklar tarafından anlayışla karşılanabileceği kanaati vermektedir. Yine dinine diyanetine daha düşkün, Allah yolunda daha gayretli olan evlatlar, diğerlerine nispetle takdir edilip övülebilirler. Bu güzel davranışları sevilir. Lâkin diğer evlatların da aynı güzel hasletlere sahip olması için dua edilir. 

Peygamberlerin kendi çocukları hakkında böyle bir durumu ise söz konusu değildir. Eğer bu durumu hissettiren bir hadise veya gözlemlenen bir olay varsa bu noktada o çocuğun istikbali ve durumuyla ilgilidir demek gerekir. Çünkü ismet sıfatı var. Her türlü kötülükten muhafaza edilmişlerdir.