İlgili konu Risale-i Nur'da şöyle geçmektedir:

İhtâr: Şu notada, tabîiyyûnun münkir kısmının gittikleri yolun iç yüzü ne kadar akıldan uzak ve ne kadar çirkin ve ne kadar hurâfe olduğu, lâakal doksan muhâli tazammun eden dokuz muhâl ile beyân edilmiştir. Sâir risâlelerde o muhâller kısmen îzâh edildiğinden; burada gāyet muhtasar olmak haysiyetiyle, bazı basamaklar tayyedilmiştir. Onun için, birdenbire, “Bu kadar zâhir ve âşikâre bir hurâfeyi nasıl bu âkil feylesoflar kabûl etmişler ve o yoldan gidiyorlar?” hâtıra geliyor. Evet, onlar, mesleklerinin iç yüzünü görmemişler. Hem hakîkat-i meslekleri ve mesleklerinin lâzımı ve muktezâsı odur ki, yazılmıştır. Herbir muhâlin ucunda beyân edilen o çirkin ve müstekreh ve gayr-i ma‘kūl hulâsa-i mezhebleri, mesleklerinin lâzımı ve zarûrî muktezâsı olduğunu gāyet bedîhî ve kat‘î burhânlarla şübhesi olanlara tafsîlen beyân ve isbat etmeye hazırım.¹ 

“Mesleklerinin iç yüzü” demek, bir düşünce veya felsefî görüşün sadece görünen dış kısmını değil, mantıken zorunlu olarak gerektirdiği sonuçları, yani o yolun kaçınılmaz neticelerini görmektir. Tabiatperestlik ve inkârcı felsefe, dıştan bakıldığında “madde işler, tabiat yapar, sebepler oluşturur” gibi makul görünür. Fakat iç yüzüne gidildiğinde, her bir atomun sonsuz ilim, kudret ve irade sahibi olması gerektiği gibi imkânsız kabulleri zorunlu kılar. Halbuki onlar bir tek Allah’ı kabul etmek yerine her bir atoma İlâhlık derecesinde bir vasıf vermektedirler, bu ise akılsızlıktır. Onlar, mesleklerinin bu iç yüzünü ve getirdiği bu akıl dışı sonuçları görmedikleri için o yolu sürdürüyorlar. Böylece şekille uğraşırken hakikati gözden kaçırmış oluyorlar.

1. Bediüzzaman Said Nursi, Lemalar, Hayrat Neşriyat, Isparta 2015, s. 185.