Şeytanın Allah'a imanı olduğunu biliyoruz. Kalbinde zerre kadar imanı olanın cennete gireceğini de biliyoruz. Peki şeytan cennete mi girecek? Tabi cezasını çektikten sonra...

"Şeytanın imanı olduğunu biliyoruz" demeniz doğru bir hüküm değil. Nereden biliyoruz? Bir müslümanın bu kadar önemli bir hüküm verirken neye dayanarak buna hükmettiğini düşünmesi gerekir.

Öncelikle iman bir intisabdır, yani Allah'a bağlanmaktır. Şeytanınki gibi, Allah'ın varlığını bilmek; fakat kalben ona düşman olmak, ya da bağlılık duymamak iman değildir.

Üstad Bediüzzaman imanın nasıl oması gerektiğini şöyle anlatır:

"Evet inkâr etmemek başkadır, iman etmek bütün bütün başkadır.

Evet kâinatta hiçbir zîşuur (şuur sahibi), kâinatın bütün eczası (parçaları) kadar şahidleri bulunan Hâlık-ı Zülcelal'i (yaratıcıyı) inkâr edemez. Etse, bütün kâinat onu tekzib edeceği (yalanlayacağı) için susar, lâkayd kalır.

Fakat ona iman etmek: Kur'an-ı Azîmüşşan'ın ders verdiği gibi, o Hâlık'ı sıfatları ile, isimleri ile umum kâinatın şehadetine istinaden (dayanarak) kalben tasdik etmek ve elçileriyle gönderdiği emirleri tanımak; ve günah ve emre muhalefet ettiği vakit, kalben tövbe ve nedamet etmek (pişman olmak) iledir.

Yoksa, büyük günahları serbest işleyip istiğfar etmemek ve aldırmamak, o imandan hissesi olmadığına delildir."

İman bir nurdur ve şeytanın kalbinde zerre kadar da olsa iman nuru yoktur. O yüzden ebedi olarak cehenneme girecektir. Çıkıp cennete girmesi söz konusu değildir. Cehenneme giren bütün insanların oraya girmelerine sebeb olmuş ve bunu Allah'a olan düşmanlığı sebebiyle yapmış olan birisi elbette cehennemin en altında ebediyen kalacaktır.

Şeytanın Allah'ın rahmetinden kovulduğuna ve kendisine uyanlarla beraber ebedi olarak cehenneme gireceğine işaret eden ayetleri buraya alıyoruz:

32-    (Allah:) “Ey İblis! Sana ne oldu ki secde edenlerle berâber olmuyorsun?” buyurdu.
33-    (İblis:) “(Benim,) kendisini kuru bir çamurdan, şekillenmiş bir balçıktan yarattığın bir insana secde etmem mümkün değildir!” dedi.
34-    (Allah) buyurdu ki: “Öyle ise oradan (Cennetten) çık! Artık hiç şübhesiz sen, (benim rahmetimden) kovulmuş birisin!”
35-    “Ve muhakkak ki kıyâmet gününe kadar lâ‘net, senin üzerinedir!”
36-    (İblis:) “Rabbim! Öyle ise bana, (insanların) diriltilecekleri güne kadar mühlet ver!” dedi.
37, 38-    (Allah:) “Haydi, doğrusu sen, bilinen vaktin gününe (kıyâmete) kadar mühlet verilenlerdensin!” buyurdu.
39-    (İblis) dedi ki: “Rabbim! Beni azdırmandan dolayı, (ben de) mutlakā onlara yeryüzünde (günahları) süsleyeceğim ve mutlakā onların hepsini azdıracağım!”
40-    “Ancak onlardan ihlâsa erdirilmiş olan kulların müstesnâ.”
41-    (Allah) buyurdu ki: “İşte bu (ihlâslı kullarımı senin şerrinden korumak) bana âid dosdoğru bir yoldur.”
42-    “Gerçekten kullarımın (hiçbiri) üzerinde senin bir hâkimiyetin yoktur; ancak azgınlardan sana uyanlar müstesnâ.”
43-    Artık muhakkak ki Cehennem, onların hepsine gerçekten va‘d olunan yerdir.                     (Hicr, 32-43)