Cenab-ı Hak Kuran-ı Kerim'de Peygamber Efendimize (s.a.v) salavat getirmemizi şu ayet-i kerime ile emretmektedir:
Muhakkak ki Allah ve melekleri, o peygambere salât ederler. Ey îmân edenler! (Siz de) ona salât edin ve (ona) teslîmiyetle selâm verin!1 buyurmuş.
Peygamber Efendimizin (s.a.v) kendisine salavat getirmenin ehemmiyetini anlattığı hadis-i şerifler için bakınız;
https://risale.online/soru-cevap/salavat-4
Bediüzzaman hazretleri de bu konuya şu şekilde bir izah getirmektedir:
Eğer desen: “Madem o Habîbullâhtır. Bu kadar salavât ve duâya ne ihtiyacı var?”
Elcevab: O Zât (asm) umum ümmetinin saadetiyle alâkadâr ve bütün efrâd-ı ümmetinin her nevi‘ saadetleriyle hissedardır. Ve her nevi‘ musibetleriyle endişedârdır. İşte, kendi hakkında merâtib-i saadet ve kemâlât hadsiz olmakla beraber, hadsiz efrâd-ı ümmetinin, hadsiz bir zamanda, hadsiz envâ‘-ı saadetlerini harâretle arzu eden ve hadsiz envâ‘-ı şekāvetlerinden müteessir olan bir zât, elbette hadsiz salavât ve duâ ve rahmete lâyıktır ve muhtaçtır.2
Yani Peygamber Efendimizin (sallallahu aleyhi ve sellem) şefkat ve merhameti zaman ve mekânla sınırlı değildir; ümmetinden her bir ferdin ebedî saadete ulaşması O'nun en büyük arzusudur. Aynı zamanda, ümmetinden herhangi birinin başına gelen en ufak bir sıkıntı dahi O'nu endişeye düşürür. Ümmetinin cehennem azabından kurtulması için yaptığı dualar bunun en açık şahididir.
Ümmetine karşı bu denli sevgi ve şefkat sahibi olup tüm ümmetinin derdiyle dertlenen bir Zât'a, elbette ki ümmetinden gelecek sayısız salavat ve dua hem layıktır hem de muhtaçtır.
Buradaki "muhtaçtır" tabiri, O Zât'ın kendi ihtiyacından veya eksikliğinden kaynaklanan bir durum değildir. Bu ifade; hem O'nun yaptığı dualara "Âmin" niteliğinde bir karşılık hem de davasına bir destek anlamı taşır. Dolayısıyla, bizim getirdiğimiz salavatlar aslında kendi lehimizedir.
Ahzab suresi 33/56
Bediüzzaman Said Nursi, Mektubat , Hayrat Neşriyat, Isparta 2016, s. 130
