“İnsan, nisyândan alındığı için, insan nisyâna mübtelâdır. Nisyânın en fenâsı da nefsin unutulmasıdır. Fakat hizmet, sa‘y ve tefekkür zamanlarında nefsin unutulması, yani nefse bir iş verilmemesi dalâlettir. Hizmetler görüldükten sonra, neticede, mükâfât zamanlarında nefsin unutulması kemâldir. Bu i‘tibârla ehl-i dalâlet ile ehl-i kemâl, nisyân ve tezekkürde müteâkistirler.” Burada Hz. Üstad nefsin unutulmasından neyi kastetmiştir? Bu kısmı izah edebilir misiniz?

"Fakat hizmet, sa‘y ve tefekkür zamanlarında nefsin unutulması, yani nefse bir iş verilmemesi dalâlettir."

Bu cümleden de anlaşılacağı üzere; nefsin unutulması; İslâmiyet ve mukaddesât için hizmet etmemek, gayret göstermemek, tefekkür etmemek, Allah'ın emir ve yasaklarına uymamak ve ibadetleri yerine getirmemek demektir ki, bu unutmak en tehlikeli unutmaktır. Halbuki, Müslüman çalışmalı ve gayret etmelidir. Tembellik göstermek, üzerine düşen dinî vecibeleri yerine getirmemek, nefsi unutmak mânâsındadır.

Ayrıca lütfen bakınız:

https://risale.online/soru-cevap/nisyan-i-nefis