“Şeytanın mühim bir desîsesi; insana kusurunu i‘tirâf ettirmemektir. Tâ ki, istiâze ve istiğfâr yolunu kapasın.”[1]
Nefsin kusurunu itiraf etmesi, insanın günahını, zaafını ve hatasını kabul etmesi demektir. Fakat itiraf etmek insanlara anlatmak değil, Cenabı-ı Hakk’a karşı itiraf edip bağışlanma dilemektir. Şeytan insana ya günahını unutturuyor, hiç göstermemeye çalışıyor. Böylece istiğfar yolunu kapatmak ister. Ya günahı hatırlatıyor, ama pişmanlığa sevk etmiyor; ümitsizliğe atıyor. “Artık sen affedilmezsin” diyerek kişiyi Allah’tan uzaklaştırmak ister.
“Yıllardır büyük günah işliyorum, bırakamıyorum” diyorsunuz. Bu aslında nefsin zaafını fark etmiş olmak demektir. Yani kusurunu itiraf ediyorsun. Bu ilk adımdır. Eğer nefsini temiz ve hatasız görseydin tövbe etmeye ihtiyaç bile hissetmezdin. Burada önemli olan tövbenin samimiyetidir. Hangi günah olursa olsun, Allah’ın rahmeti her şeyden büyüktür. Günaha düşsek bile peşinden hemen istiğfar etmeliyiz. “Ben zaten çok günahkârım, tövbe etsem ne olur?” demek şeytanın hilesidir.
Kusurunu bilmek dahi bir marifettir. Sen günahlarını görüyorsun, farkındasın. Bu Allah’a dönüş için çok kıymetli bir sermaye. Çünkü nefsi hatasını kabul etmeyen, asıl tehlikede olan insandır. Fakat günahlardan kurtulmanın yollarını da arayacağız. Günah beni nerede yakalıyor? Telefon, arkadaş ortamı, yalnızlık, internet… Bunları tespit edip tedbir almalıyız.
Günahı bırakırken onun yerine ibadet, ilim, hizmet, helal meşguliyet koymak lazım. Ne kadar düşersen düş, Allah’tan ümit kesme. Çünkü ümitsizlik, tövbe kapısını kapatır. Yalnız kaldıkça şeytanın hilesi artar. Her düştüğünde istiğfar etmelisin. Her gün aynı günahı işlesen bile istiğfar etmek seni Allah’a bağlar, sonunda kurtuluş getirir.
İnsan nefsi kusurunu ve aczini itiraf etse, hemen Allah’a yönelir, O’na sığınır. Kur’ân-ı Kerim’de: “Allah’ın rahmetinden ümidinizi kesmeyin. Allah bütün günahları bağışlar.”[2] diye müjde veriyor. Sen ilk basamağı attın (kusuru fark etmek). Bundan sonrası, Allah’a sığınma ve tövbe ile düzelecektir inşallah.
Her günahtan sonra tekrardan adım adım Cenab-ı Hakk’a yönelmek lazım. Şöyle bir yol izleyebiliriz: Öncelikle günahı işlememek için tedbirleri alıp uzak durmak. Fakat yine de insan günah işlerse, kusurunu Cenab-ı Hakk’a İtiraf → İstiğfar → İstiâze → Rahmet (samimi tövbenin neticesinde)
Ayrıca lütfen bakınız:
https://risale.online/soru-cevap/harama-nazar-ve-ilim
https://risale.online/soru-cevap/gunahi-islerken-tovbe-edenler-icin-durum-nedir
[1] Bediüzzaman Said Nursi, Lemalar, Altınbaşak Neşriyat, İstanbul 2013, s.89
[2] Zümer suresi, 39/53