Bediüzzaman Hazretleri hangi eserlerinin Latin harfleriyle basılmasına, ne zaman, niçin izin vermiştir? Sonradan Latince baskının durdurulmasını emrettiği doğru mu?

Sualinizin birinci kısmı için bakınız.

İknci sualinizin cevabı ise, evet Bediüzzaman Hazretleri vefatına yakın bir zamanda yaklaşık dört senedir devam eden latince baskıların durmasını emretmiştir.

Bunu o dönemin ileri gelen talebeleri ile basma işinde rol alan talebeler bilmekte ve bazıları da rivayet etmektedirler.

Fakat burada asıl önemli olan şey, Hz. Üstad'ın yeni harflere ne kadar müsaade ettiğinin asıl ölçüsüdür. Üstad'ın Risale-i Nur'da koyduğu ölçü şudur:

"Risale-i Nur'un bir vazifesi; huruf-u Kur'aniyeyi (Kur'an harflerini) muhafaza (korumak) olduğundan, yeni hurufa (harflere) zaruret derecesinde inşâallah müsaade olur." (Kastamonu Lahikası)

Buradaki zaruret dercesi ile kasd olunan şey ise, çok zaruri bir gerekliliğin ortaya çıktığı bir durumda ve gereken ihtiyaçla sınırlı bir miktarda demektir. Zaruret miktarını Hz. Üstad şöyle tarif eder:

"Muztar (zarurete düşmüş) adam, murdar etten tok oluncaya kadar yiyemez. Belki, ölmeyecek kadar yiyebilir." (19. Lem'a)

O dönemde külliyatın latince baskısına bir zaruret olduğunu gören Bediüzzaman Hazretleri olduğu gibi,  sonrasında bu ihtiyacın giderildiğini düşünen ve baskıyı durdurma emri veren de Bediüzzaman Hazretleri'dir.

Onun  o zaman baskıyı durdurması, bir daha hiç latince basılamaz anlamına gelmez. Onun varisleri olan Sadık Nur Talebeleri'nin şahs-ı manevisi, yine onun koyduğu ölçülere dayanarak, zaruret olması durumunda, zaruret mikdarı basmaya karar verebilirler ve basarlar.

Hz. Üstad'ın yukarıda aldığımız cümlesinden ve bu emsal çok cümlelerinden açıkça anlaşılan şudur ki, Nur Talebeleri'nin asıl vazifeleri Kur'an Harfleri'ni korumak ve Risalelerin Kur'an Harfleriyle yazılmış ilk ve asıl nüshalarını çoğaltmak ve insanları Kur'an harflerine yönlendirmektir. Fakat zaruret durumu ortaya çıktığı anlarda ve o zaruretin gerektiği miktarda yeni harflerle de basabilirler.