Öncelikle, ölüm hangi şartlarda gerçekleşirse gerçekleşsin, sevdiğini kaybeden bir insanın üzülmesini normal karşılamak gerekir. Üzüntü, ölüme verilen doğal ve sağlıklı bir tepkidir; kaybınızı kabullenmenize de yardımcı olur. Ölüm duygusu insanı şaşkınlık içinde bırakabilir. Sevdiğinizin ölümü her zaman acı verici bir olaydır. Önemli olan, böyle durumlarda yakınlarını kaybedenleri yalnız bırakmamak; varlığımızla acılarını hafifletmek, varsa ihtiyaçlarını gidermeye çalışmaktır. Yapılacak en güzel teselli de budur. Çünkü bu durumda insanlar, etraflarında dostlarını görmek ve acılarını paylaşarak hafifletmek isterler. Zira acılar paylaşıldıkça azalır.
Bununla birlikte, ölümün bir son, bir yok oluş ya da sürekli bir ayrılık olmadığı; aksine geçici bir ayrılık olduğu vurgulanmalıdır. Allah’ın bütün sevgili kullarının da aynı sonu paylaştığı anlatılmalıdır. Şimdiye kadar bütün ecdadımızın asıl yurdunun ahiret olduğu söylenmelidir. Ayrıca, ebedî hayatta saadete nail olacakları ümidi verilmelidir.
Önemli tesellilerden birisi de anne ve babamız için hayatımız boyunca yapabileceğimiz birçok şeyin bulunduğunu (salih bir evlat olmak, dua etmek, hayırlar yapmak, sadaka vermek ve her türlü güzel davranışta bulunmak gibi) hatırlatmaktır. Bu konuda ciddi gayret göstermemiz gerektiğini belirtmekte fayda vardır.
Özellikle, Peygamber Efendimizin (sav) başta muhterem validemiz Hz. Hatice’yi (ra), koruyucusu olan amcası Ebû Tâlib’i, oğlu İbrahim’i ve amcası Hz. Hamza’yı (ra) kaybettiğinde gösterdiği tavırları anlatarak, İslâmî ölçüler içinde tepki vermesine yardımcı olmalıyız.
Ayrıca, Kur’ân-ı Kerîm’de ve hadis-i şeriflerde Allah’ın ve Peygamberimizin (sav) ölenler hakkındaki müjdeleri aktarılmalı; böylece mahzun gönüller bir nebze olsun rahatlatılmalıdır.
Lütfen Bakınız;