Yirmi Birinci Lem'a olan İhlas Risalesi bir Müslümanın ibadetlerinde, hizmetinde ve bütün amellerinde temel prensibi olan ihlâsın mahiyetini, ehemmiyetini ve elde etme yollarını temel 4 düstur üzerinden derinlemesine açıklar. Risale-i Nur dairesine girmiş ve imanın esaslarına hizmet ve tebliği noktasında bulunan kişilere hitaben kaleme alınmış olup, başarının ve manevi kuvvetin yegâne kaynağının ihlâs olduğunu vurgular.

Buna göre, yapılan bütün işlerde esas maksat sadece Allah'ın rızası (Rıza-yı İlahî) olmalıdır. Eğer Allah razı olursa, bütün dünyanın küsmesinin ve reddetmesinin hiçbir önemi olmadığını, tersi durumda ise halkın beğenmesinin kıymetsiz kalacağını belirtir.

Bu temel düsturun yanı sıra, hizmet kardeşleri arasındaki ilişkilerin nasıl olması gerektiğine dair önemli temel ilkeleri de içerir; bunlar arasında birbirini tenkit etmemek, kardeşlerin meziyetleriyle iftihar etmek ve bütün kuvvetin hakta ve ihlâsta olduğunu bilmek gibi düsturlar öne çıkar.

Aynı zamanda ihlâsı kazanmayı ve korumayı zorlaştıran manevi hastalıkları da tespit eder. Bu bağlamda, maddi menfaat arayışı, rekabet hissi, makam ve şöhret sevgisi gibi unsurların ihlâsı kıran, hizmetin bereketini kaçıran ve kişiyi manen iflasa sürükleyen tehlikeler olduğunu izah eder.

İhlâsı elde etmenin pratik yolları olarak ise, ölümü ve ahireti sıkça tefekkür etmeyi (rabıta-i mevt) ve kâinatı inceleyerek imanı kuvvetlendirmeyi (tefekkür) tavsiye eder.

Sonuç olarak, İhlâs Risalesi, imanın gerektirdiği kulluk ve hizmet yolunda samimiyeti esas alan, nefsani arzuları ve dünyevi beklentileri terk eden, böylece Allah'ın rızasına ulaşmayı hedefleyen bir yaşam ve hizmet kılavuzu niteliği taşır.