Hüsrev Efendi'nin ibrik hadisesinin detayını anlatabilir misiniz?  

Hüsrev Efendi, 1951 yılından ömrünün sonuna kadar, ablası Hatice Ha­nım’ın Ankara’ya taşınmaları sebebiyle boşalan evinde kalmaya başlamıştı. Küçüklüğünden beri Hüsrev Efendi için ikinci bir anne gibi olan çok sevdiği ablası yaz aylarında gelir, Hüsrev Efendi’ye misafir olur, yemek çamaşır gibi hizmetlerinde yardım ederdi. Ablası evin masraflarına ortak olmak istediğinde, “Ben zaten sana ev için kira vermiyorum” diyerek kabul etmez, en sevdiği ablasının parasını dahi karıştırmayacak kadar rızık hususunda dikkatli davranırdı. Böyle birlikte kaldıkları bir sırada, ablasının kullanması için kendisine ayrı bir ibrik veren Hüsrev Efendi ablasına diyor ki:

“Abla sen şu ibriği kullan. Benim abdest almak için kullandığım bu ibriği kullanma” diyor. Daha sonra 1964 hapsi sebebiyle Hüsrev Efendi’nin evde bulunmadığı bir sırada, Hatice Abla’sı nasılsa boş duruyor diyerek kardeşinin ibriğindeki suyu kullanmak istiyor. Fakat ne kadar aşağı eğse de ibrikteki su bir türlü akmıyor. Şaşkınlık içinde ibriği yerine koyan ablası: “A Hüsrev bana tembih etmiştin ama ibriğe de mi tembih ettin” diyerek ağlıyor. Daha sonra rüyasında Peygamberimiz (asm)’ı gören ablasına Resûlullah Efendimiz (asm):

“Üzül­me! Hüsrev benim varisimdir!” buyurarak kendisini teselli ediyor.

Yine ablası Hatice Hanım, Hüsrev Efendi hakkında gördüğü çok mübarek diğer bir rüyayı şöyle anlatmıştır:

“Rüyamda baktım ki Resûl-ü Ekrem (asm) Hicaz’da vefat etmiş ve bazı insanlar etrafında techiz ve tekfin işleri ile meşgul oluyorlardı. İş biraz uzayınca benim canım sıkıldı ve ‘Müsaade edin de Peygamber Efendimiz’i (asm) biraz da biz görelim’ dedim. Bunun üzerine o kişiler bana; ‘Resûl-ü Ekrem (asm)’ı biz senin evine götürüyoruz’ dediler. Sonra Peygamber Efendimiz (asm)’ın mübarek naaşını alıp kardeşim Hüsrev’in kalmakta olduğu bana ait evde bulunan duvardaki gömme dolabın içine koydular.” [1]