Müslümanlar arasında sevgi ve bağlılığın yaygınlaşmasına ve Allah’ın rahmetine vesile olan teşmîtin Hz. Âdem’den bu yana gelenekleşmiş bir muaşeret kaidesi olduğu söylenebilir.

Nitekim Beyhakī’nin rivayet ettiği ve İbn Hibbân’ın da sahih kabul ettiği bir hadise göre, Allah Teâlâ Âdem’i yaratınca Âdem aksırmış, ona “Elhamdülillâh” demesini ilham etmiş ve Âdem’e “yerhamükellah” diyerek karşılıkta bulunmuştur (bk. İbn Hacer, XXII, 426).

Peygamber Efendimiz’in yanında iki kişi hapşırmıştı. Efendimiz onlardan birine “Yerhamükellâh / Allah sana rahmet etsin.” dedi, diğerine ise söylemedi. Kendisine “Yerhamükellâh” demediği kişi: “Filân kişi hapşırdı, ona Yerhamükellâh dediniz; ben hapşırdım, bana niye demediniz?!” diye sorunca Peygamber Efendimiz: “O kişi Elhamdülillâh dedi, sen ise demedin.” buyurdu. (Buhârî, Edeb, 127; Müslim, Zühd, 53)