Elhâsıl Ne ararsak, hep Risâletü’n-Nûr’da güneş gibi görünüyor. Risâletü’n-Nûr şâkirdleri dikkat etseler, daha bu fânî âlemde Livâü’l-hamd-i Ahmedî altında bulunduklarını inâyet-i Hakk’la anlarlar.1
Sözlükte “övmek” anlamına gelen hamd ile “sancak, bayrak” mânasındaki livâ kelimesinden oluşan livâü’l-hamd İslâm literatüründe, kıyamet gününde hesabın başlamasından önce herkesin sıkıntıda bulunduğu bir sırada Hz. Muhammed’in (sav) müminlerin altında toplanacağı sancağını ifade eder.2 Aynı zaman da bu sancak, Allah’ın izniyle Peygamber Efendimiz’in (sav) ümmetini topladığı, ümmetinin başında bulunacağı bir şeref ve övgü sembolüdür.
Bu ifadeler Hulusi Ağabeyin mektubunda geçmektedir. Bu ifadelerine sebeb olan durum ise, mektubun ilgili kısmında şöyle açıklanmaktadır:
Risâle-i Nûra intisap eden kişinin. bütün müminleri kendine kardeş bilmesi, bu tehlikeli asırda tahkiki iman nuruyla cadde-i kübrayı ahmediyeyi bulması, ahir zamanın nihayetsiz zorluk ve karışıklıklara rağmen Risale-i Nur kapısından Bismillâh diyerek girince, Hz. Peygamber’i (asm) gerçekten sevip ve onun sünnetine uymayı bir ödül gibi görmesi, Aynı zamanda her emri işlerken onu Allah’tan getireni, her yasaktan sakınırken o yasağı tebliğ edeni düşünür. Böyle yapınca, bütün hayatı ibâdet olur. Peygamber Efendimize (asm) duyulan sevgi, O’nun bulunduğu âleme kavuşmayı sevdirir.
Yani Risale-i Nur Talebelerinin ahir zamanın zorluk ve karışıklıklarına rağmen Hazret-i Peygamberi (sav) çok sevdiklerini ve sevilmesine sebep olduklarını, O'nun (asm) sünnetine uyduklarını, O'na (sav) kavuşmayı çok istediklerini ve O'nun (sav) ümmeti olma şerefine nail olduklarını ve bu özelliklerine dikkat etseler daha bu dünyada bile O'nun (sav) Livâü’l-hamd sancağı altında bulunma bahtiyarlığına erdiklerini hakkın inayeti ile anlayacaklarını ifade etmektedir.
Bediüzzaman Said Nursi, Sikke-i Tasdik-i Gaybi, Hayrat Neşriyat, s181