"Ben" nedir? "Ene" mi, "nefs" mi, yoksa "ruh" mu? Yoksa bunların birleşimi midir?

Ben anlamına gelen "ene" kelimesi arapçada birinci şahıs tekil zamiridir. İlk dönem zâhid sufileri nefsi kibir, gurur, iddiacılık, bencillik ve her türlü kötülüğün kaynağı olarak görmüşlerdir. Daha sonraki devirlerde nefis ve nefsaniyet anlamında "ene" ve "enaniyet" kelimeleri kullanılmaya başlanmıştır. Bu dönemde mutasavvıflar biri kötülenen ve aşağılanan "adi" diğeri övülen ve yüceltilen "aşkın, müteal" olmak üzere iki eneden söz etmişlerdir.

Öte yandan ene, ben kelimesi bir insanın ben diye söze başlayıp kendini övmesi ve öne çıkarması ahlaki anlamda kötü bir davranış olarak görülmüş. Ben demenin iblise özgü bir davranış olduğu belirtilmiştir. Fakat Kur'anda yer alan her "ene" sözü kibir ve gurur anlamını taşımaz.

Kelamcıların çoğuna göre ene ruhla varlık kazanan bedene işaret eder.