İnsanın amelini yeterli görüp ameline güvenmesi ‘ucub’ diye tabir edilir. Böyle biri cennet ümidi ve cehennem korkusu ortasında kulluk yapması gerekirken kendini ibadet ve taatte çok ilerlemiş, cenneti garantilemiş gibi görmeye başlar. Hâlbuki ibadetler, tam bir tevazu içinde ve kusurlu ve noksan olduğunu bilerek yapılmalıdır. Ucbun çaresi, amelini yeterli görmeyip sürekli kullukta ilerlemeye çalışmaktır ve kendini daima kusurlu ve noksan bilmektir. “Bu iyi hallerim beni kurtarır, bu sevaplar bana yeter” düşüncesinden uzaklaşmaktır. Çünkü ucba düşen kişinin ibadetleri artmaz nefsin verdiği güven duygusuyla azalır. (Bkz. Mesnevî-i Nûriye, Katre)