Sözlükte “doldurmak; gereğinden fazla söz söylemek veya yazmak” anlamlarına gelen haşv masdarından türetilmiş bir isim olan hâşiye (çoğulu havâşî) “söz ve yazıdaki fazlalıklar, bir şeyin kenarı, bir eserin ve yazının bulunduğu sayfanın kenarlarındaki boşluk (marj)” demektir.

Terim olarak hâşiye, “sayfa boşluklarına ilâve edilen açıklayıcı ve tamamlayıcı bilgileri içeren not” mânasında olup hâmiş ve derkenar kelimeleriyle eş anlamlıdır. Yine aynı kökten gelen tahşiye “hâşiye yazmak” ve muhaşşî de “hâşiye yazan” demektir. [1]

Haşiye mevcud cümlenin açıklanmasında, anlaşılmasında yardımcı olan dipnottur. Haşiyenin geçtiği cümleyi mütalaa ettikten sonra haşiyeyi okumak gerektir. Yani önce cümle okunmalı sonra cümlenin haşiyesi okunmalıdır.

[1] Tevfik Rüştü Topuzoğlu, TDV İslam Ansiklopedisi, Diyanet Yayınları, İstanbul 1997, c.16, s. 419