İbn- i Sina gibi bazı dâhî zatlar neden “haşir (ahirette diriliş) meselesi akli bir mesele değildir, aklen ispat edilmez” demiştir?

Cenâb-ı Hakk’ın Kadîr (her şeye gücü yeten) ve Muhyi (hayat veren) gibi pek çok isimlerinin dünyadaki icraatlerini Kur’ân’ın gösterdiği tarzda üst mertebelerde göremeyenler, öldükten sonra dirilmeyi taklidi olarak kabul eder ve aklî delillerle ispat edilecek bir mesele değildir derler. Çünkü kıyamet ve haşir, İsm-i Azam’ın ve bütün ilahi isimlerin en yüksek mertebedeki tecellileriyle olacak çok büyük bir hadisedir. Kimin fikri bu dereceye çıkamazsa takliden kabul etmek zorunda kalır. Eğer o kişinin fikri, Kur’an’dan aldığı dersle o yüksek mertebeleri kavrayacak bir seviyeye ulaşsa; kıyametten sonra varlıkların dirilip yeni bir âlemin kurulmasını, geceden sonra gündüzün ve kıştan sonra baharın geleceği kadar kolay görür ve anlar. (Bkz. Sözler, 10. Söz Haşir Risalesi)