4. Şua'da geçen, "Bütün güzelliklerin menbaı vücuttur ve bütün çirkinliklerin mâdeni ademdir" ifadesini nasıl anlayabiliriz?

Üstad Hz. bunu 13. Lem’anın  4. İşaretinde açıklamıştır. Fakat orası da öyle her yönüyle, kolayca anlaşılacak bir yer değildir. Bu gibi bazı derin mevzuların tamamen anlaşılması için daha evvel başka mevzuların iyice yerleşmiş olması gerekebiliyor. Bununla birlikte kısmen ve işin özü anlaşılabilir.

Kısaca işin özü şudur:
Kâinatta hayır ve şer, güzellik ve çirkinlikler karışık olarak bulunuyorlar. Bütün güzelliklerin asılları ve hakikatleri Allah’ın isimlerine dayanır. O zaman şer ve çirkinlikler nereye dayanmaktadır? Bunlar esma-i hüsnaya dayanamayacağına göre, onların asılları adem, yani yokluktur. İşte onların asıllarının yokluk olmasının ne demek olduğu 13. Lem’ada açıklanıyor. Buna delil olarak Üstad, “ehl-i tahkik ve ashab-ı keşf ittifak etmişler” der. Yani bizim burada o büyüklere itimad etmemiz şart oluyor.

Çünkü varlıkları dış görünüşleriyle değerlendirmek her zaman gerçeği ifade etmiyor. Böyle noktalarda eşyanın melekutiyetini ve hakikatini gören büyüklerin hükümlerine dayanmak gerekli oluyor. Onlar görmüşler ki, âlemde var olan bütün hayır ve güzellikler Allah’ın isimlerine dayanıyor, bütün şer ve çirkinlikler Allah tarafından yaratılmış olmakla birlikte asılları ademe dayanıyor, oradan geliyor. Biz de böyle iman ederiz.