Bediüzzaman Hazretleri o bahiste, bir insanın karşı cinsten birini kalbindeki gerçek bir aşkla sevmesinin karşı tarafa ağır geleceğini söylüyor. Çünkü, tapar derecede sevme manasındaki bir aşk ile ancak Allah sevilebilir ve ona yakışır.

Aciz bir insan ise bu derece bir aşk ile sevilmekten rahatsız olur. Çünkü bu fıtrata (yaradılışa) aykırıdır. O büyük sevgiye layık olmadığını vicdanen bilmenin manevi ağırlığı altında ezilir.

Hz. Üstad bu noktada bir hatırlatmada bulunarak birbirini çok seven karşı cinsten iki insanın bu sevgilerini hakiki aşkla karıştırmamak lazım demek istiyor. Çünkü insan yaradılışındaki şehvet hisleri sebebiyle de karşı insi sever ve bu ailenin ve neslin devamının temelini oluşturur.

İnsanlar çok defa şehvet temelli bu aşırı sevgiyi hakiki aşkla karıştırırlar. Aşık olduklarını düşünürler. Halbuki bu, şehvet kaynaklı bir sevgidir, aşk değildir.

Bazen gerçekten aşık olunduğunda ise karşı taraf bunu hissederse gerçekten rahatsız olur ve o kişinin kendinden uzak olmasını arzu eder. Fıtratı bu durumu reddeder. İşte bu manayı Hz. Üstad şöyle ifade etmiştir:

"...Ya muhabbetin için seni tahkir eder. Görmüyor musun ki, mecazî (ilâhî olmayan) aşklarda yüzde doksandokuzu, maşukundan (aşık olduğu kişiden) şikayet eder. Çünki Samed (olan Allah'ın) aynası olan bâtın-ı kalb (manevi kalb) ile sanem-misal (put gibi) dünyevî mahbublara (sevgililere) perestiş etmek, (tapmak) o mahbubların nazarında (görüşünde) sakildir  (ağırdır) ve istiskal eder (rahatsız olur),   reddeder. Zira fıtrat, fıtrî ve lâyık olmayan şeyi reddeder, atar." (24. Söz)