Bediüzzaman Said Nursi Hazretlerinin bu konudaki düşüncelerini şöyle izah edelim;
Eğer denilse: “Madem öyledir, neden onlar Resûl-ü Ekrem Aleyhissalâtü Vesselâm’a îmâna muvaffak olamadılar? Neden bi‘sete (peygamberliğe) yetişemediler?”
Eğer denilse: Peygamber Efendimizin (asm) anne-babası ehli necattır, ehli cennettir, ehli imandır. Madem öyle, neden Peygamberimizin (asm) anne-babası Onun (asm) peygamberliğine iman etme şerefine eremedi? Neden Peygamber Efendimizin (asm) peygamberliğini göremeden, yetişemeden vefat ettiler, onun ümmeti olamadılar?
Elcevab: Cenâb-ı Hakk , Habîb-i Ekrem’inin peder ve vâlidesini, kendi keremiyle, Resûl-ü Ekrem Aleyhissalâtü Vesselâm’ın ferzendâne hissini memnûn etmek için vâlideynini minnet altında bulundurmuyor. Vâlideynlik mertebesinden ma‘nevî evlâd mertebesine getirmemek için, hâlis kendi minnet-i rubûbiyeti altına alıp onları mes‘ûd etmek ve Habîb-i Ekrem’ini (asm) de memnûn etmekliği rahmeti iktizâ etmiş ki, vâlideynini ve ceddini ona zâhirî ümmet etmemiş. Fakat ümmetin meziyetini, fazîletini, saâdetini onlara ihsân etmiştir.
Elcevap: Cenâb-ı Hak, Peygamber Efendimizin (asm) anne ve babasını öyle bir rahmete mazhar kılmıştır ki, hem Peygamber Efendimizin (asm) evlat olma hissini memnun etmiş yani Peygamberimizin (asm), "Acaba annem-babamın ahiretteki durumları nedir? Cehennemdeler midir?" gibi bir hüzne kapılmasına müsaade etmeden kalbini memnun etmiş. Hem de anne ve babasını minnet altında bulundurmamıştır. Yani eğer Peygamberimize ümmet olsalardı, bu sefer “manevî evlat” konumuna düşerlerdi. Çünkü ümmet, peygamberin yolunu izleyen kimsedir. Bu da onların ebeveynlik makamına gölge düşürürdü. Allahu Teala Hazretleri rahmeti gereği hem Rasul-u Ekrem Efendimizi memnun etmek hem de anne ve babasını mesud etmek için anne ve babasını Hazret-i Peygambere (asm) zahiren yani görünüşte ümmet etmemiştir. Lâkin her ne kadar ümmet olmamış gibi görünseler de, ümmetin kazandığı fazileti, saadet ve güzellikleri Allah onlara ihsan etmiştir.
Evet, âlî bir müşîrin yüzbaşı rütbesinde olan pederi, huzûruna girmesi, birbirine zıd iki hissin taht-ı te’sîrinde bulunur. Padişah, o müşîr olan Yâver-i Ekrem’ine merhameten, pederini onun maiyetine vermiyor.1
Yani çok yüksek bir rütbeye ulaşmış bir komutanın, paşanın, babası yüzbaşı olsa, bu baba, oğlunun huzuruna çıkınca iki duygu arasında kalır: Hem onun evladı olması yönünden bir sıcaklık, hem de rütbe farkından dolayı bir hürmet ve çekinme. Bu durum hem babayı hem de oğlunu sıkıntıya sokabilir.
Aynı şekilde, Sevgili Peygamberimizin (asm) mübarek anne ve babasının erken vefatlarıyla, hem onların anne-babalık makamı korunmuş, hem de onlar saadete erişmiş oldular. Hem de Sevgili Peygamberimizin (asm) kalbi hüzne kapılmadan memnun edilmiş oldu.
Bununla beraber; Peygamberimiz (asm)'ın anne ve babasının peygamberlik gelmeden vefat etmesinin peygamberliğine etki ettiği yönünde kesin bilinen bir bilgi yoktur.
Bediüzaman Said Nursi, Hayrât Neşriyat, Mektubat 1. Kısım, shf.270