Dua ederken kendimde şöyle bir halet hissediyorum: "Sen duanı maddi ve manevi isteklerine alet ediyorsun. Halbuki dua ibadetin ta kendisidir ve ibadetler de Allah için olmalıdır. Dolayısı ile duan Allah için değil kendin içindir." Burada sanki bir tezat varmış gibi hissediliyor. Bu konu hakkında bilgi verebilir misiniz? Dua ederken nasıl bir halet-i ruhiyyeye sahip olmalıyız?

Dua ibadetin ta kendisidir, doğru...Fakat dua ibadetinin aslı Allah'a ihtiyaçlarını arz etmekten ibarettir. Allah'ın cc. Rahman, Kerim, Muhsin gibi pek çok isim ve sıfatları muhtaçların ihtiyaçlarını gidermeyi isterler.

Yani bir insanın, ihtiyaçlarını giderme düşüncesiyle Allah'tan bir şeyler taleb etmesi, Allahu Teâlâ'nın razı olduğu bizlerden istediği bir haldir. Bu hal bir tezat değil, duanın olması gereken şeklidir. Zaten insan ihtiyacını ne kadar şiddetle hissederse, o kadar samimi olarak Allah'a sığınarak ister.

Nitekim, her ihtiyaç vesilesiyle Allah'a yönelmenin gereğine işaretle Resul-ü Ekrem efendimiz sav. "Ayakkabınızın bağı da kaybolsa Allah'tan isteyin" buyurmuştur.