Lemalar'da geçen “Kusurunu görmemek o kusurdan daha büyük bir kusurdur” sözüyle ne anlatılmak isteniyor

Cenab-ı Hak insaları hem iyilik yapmaya hem de kötülük yapmaya istidatlı olarak dünyaya göndermiştir. İnsanoğlu nefsinin ve duygularının etkisinde kalarak günah işleyebilmektedir. Dinizimiz yapmış olduğumuz kusur ve günahlardan arınma yollarını da bize öğretmiştir. Sevgili Peygamberimiz  "Günah işleyenlerin en hayırlısı tövbe edenlerdir.”[1]  ve “Günahına tövbe eden kişi günah işlememiş gibidir.”[2] buyurmaktadır. Cenab-ı Hak bir âyet-i kerimede de “Ey kendi nefisleri aleyhine kötülük edip aşırı giden kullarım! Allah’ın rahmetinden ümidinizi kesmeyiniz. Doğrusu Allah günahlarınızın hepsini bagışlar. Çünkü O, çok bağışlayandır ve çok merhamet edendir.” [3] buyurarak günahlara karşı Allah’ın rahmetinden asla ümit kesmemeyi öğütlemiştir.

Ancak yukarıda verilen müjdelere nail olabilmek için ilk şart muhakkak tövbe-istiğfar etmektir. Tövbe etmek için kişi öncelikle hatalı olduğunu bilmeli, yanlış yaptığını kabul etmeli, vicdanen rahatsız olmalıdır. Anlaşılacağı üzere hata yaptığını kabul etmeyen, vicdanen rahatsızlık duymayan kimse tövbe etme ihtiyacına da gitmeyecektir. Bunun farkında olan şeytan ise günahlara girmiş, hata etmiş kişilerin enaniyet ve gururlarını tahrik ederek kişinin kusurlu olduğunu itiraf ettirmemekle ikinci defa onu aldatır.

İşte Bediüzzaman Hazretleri kusurlu olan kişinin kusurunu farkında olmamasının, günahın ardından tövbe etmeyerek ikinci bir kusura düştüğünü ifade etmektedir. Nitekim o kusur, kusur olarak kabul edilmedikçe sıradanlaşacak ve devamlı hale gelecektir.