"Evet, günah kalbe işleyip, kalbi siyahlandıra siyahlandıra, tâ nûr-u îmânı kalbden çıkarıncaya kadar kalbi katılaştırıyor.” Cümlesinde geçen "nur-u imanın kalpten çıkması" tabirini izah edebilir misiniz?

İman bir nurdur, Kâinatı ışıklandırdığı gibi insanı ve insanın kalbini de ışıklandırır. İman nurundan mahrum kalan insanların kalpleri katılaşır ve güzel şeylere karşı yabanileşir. Eğer insan ısrarla günahlara devam ederse -Allah muhafaza eylesin- kalpteki iman nurunun tamamen sönmesine kadar bu tehlike devam edebilir. Yani bu durumdaki insan, iman dairesinin dışına çıkabilir.

Bu durum her günah işleyen için böyledir diyemeyiz. Sürekli günah işleyen ve işlediği günahlardan pişmanlık duymayıp tövbe etmeyen insanlar için geçerlidir diyebiliriz. Çünkü cümlenin devamında her bir günahta küfre gidecek bir yolun olduğu izah edilmiş. Fakat o günah tövbe ve istiğfar ile çabuk imha edilirse bu tehlike ortadan kalkmış olacağı ifade edilmiştir.